Lombok is een jonge wijk. De afgelopen jaren is de gemiddelde leeftijd flink gedaald, zo lijkt het. Vooral in onze straat. Maar ook in andere delen van de wijk komen steeds meer jonge stellen met jonge kinderen. Of iets oudere stellen krijgen jonge kinderen. Dat gebeurt ook. Over een tijdje hebben onze Lombokkertjes dan ook veel vriendjes en vriendinnetjes van hun leeftijd. En groeien ze met elkaar op.
Samen naar school. Naar Kopi Susu. Naar de Cereolfabriek. Et cetera. Tot en met samen naar het verzorgingshuis in Het Hart van Lombok. Tot hun dood blijven ze bij elkaar in de buurt. Dat heb je als je in Lombok woont. Want wie wil hier nu weg? Column van Joost Mangnus
Samen naar school. Naar Kopi Susu. Naar de Cereolfabriek. Et cetera. Tot en met samen naar het verzorgingshuis in Het Hart van Lombok. Tot hun dood blijven ze bij elkaar in de buurt. Dat heb je als je in Lombok woont. Want wie wil hier nu weg? Column van Joost Mangnus
Maar ja, als iedereen hier blijft, raakt Lombok vol. Vooral als – zoals nu – er meer kinderen komen dan er ouderen gaan. Zo gaat de gemiddelde leeftijd van Lombok flink omhoog. En vergrijzen we hier met zijn allen. Dat geeft een andere dynamiek in de wijk. Een andere energie.
Minder energie ook.
Lombok wordt er niet leuker op.
Dacht ik zondag toen ik toeschouwer was van alweer een geweldig evenement in Lombok.
Wellicht dacht ik zo omdat ik iets te lang in de zon had gestaan. Of een slechte nacht had gehad. Maar hoe het ook kwam, ineens maakte ik me zorgen over onze wijk.
Wordt het niet te leuk hier?, vroeg ik me wanhopig af, straks verlaat niemand deze wijk nog.
Want ja, net als elke andere Lombokker die zondag het Lombok Kade Concert zag, was ik trots op mijn wijk. En besefte ik weer dat ik zou blijven. Want het was dan ook prachtig wat er te beleven was: een concert op een ponton voor de Abel Tasmanbrug. Eerst die muziek, zeer goed passend bij de locatie en het weer. Na de rustige klassieke klanken van het Pizarro Ensemble, klonk er lekkere Franse muziek van Pierre et les Optimistes. Vooral de zonnige deuntjes van de laatste band maakten het feest compleet. De sfeer was geweldig. Al die mensen op het Muntplein en voor de Munt. Oud en jong zaten naast elkaar. Eenlingen en gezinnen. Ze praatten met elkaar. Gaven elkaar een stukje van de cake. Dansten. Deinden. Dobberden. Kletsten. Proostten met elkaar. Limonade tegen koffie. Sojamelk tegen water. Heerlijk!
Totdat ik er ineens minder ‘optimiste’ van werd.
Zul je zien, na dit succes komt er een vervolg. En daarna weer een. En ondertussen wordt het alsmaar drukker. Mensen uit de hele stad komen hiernaartoe. En ze denken: wat een gaaf concert. En als ze iets verder kijken: wat een gave wijk. Hier wil ik ook wonen. Maar ondertussen gaat er niemand meer weg. Fijn hoor, dat er nieuwbouwwijken komen aan de Groeneweg en in Oog in Al. Maar zelfs zo’n flat daar kan niet iedereen tevreden stellen. Dus besluiten mensen in Kanaleneiland te gaan wonen. Lekker dichtbij. Maar ze houden wel de huizen in Lombok heel goed in de gaten. Want stel dat er ruimte komt …
Nou ja, die ruimte komt er wel. Denk ik nu, na een paar goede nachten. En gewend aan de zon. Al zal het nog wel even duren voordat het zover is. Dan moeten eerst alle Lombokkertjes van nu overlijden. Maar omdat er veel mensen van dezelfde leeftijd gezellig oud zijn geworden, komt er in korte tijd heel veel vrij. En zo wordt de wijk in no time weer jonger. Bij het 43e Lombok Kade Concert zitten er weer veel jonge ouders met hun meedeinende kinderen. Die op hun beurt ook weer besluiten om nooit meer weg te gaan. En zo treedt de vergrijzing weer op.
Nou ja, prima toch. Het is eigenlijk ook wel mooi dat Lombok zo verandert. Zo haar eigen dynamiek heeft. Haar eigen energie. En haar eigen evenementen. Waarschijnlijk zullen er in de toekomst nog veel andere festiviteiten georganiseerd worden. Ik zie me over een tijdje al tijdens een compleet andere happening bij de J.P. Coenbrug zitten. Samen met mijn vrienden van Lombok. Dezelfde vrienden. Die hier net als ik heerlijk oud gaan worden.
Minder energie ook.
Lombok wordt er niet leuker op.
Dacht ik zondag toen ik toeschouwer was van alweer een geweldig evenement in Lombok.
Wellicht dacht ik zo omdat ik iets te lang in de zon had gestaan. Of een slechte nacht had gehad. Maar hoe het ook kwam, ineens maakte ik me zorgen over onze wijk.
Wordt het niet te leuk hier?, vroeg ik me wanhopig af, straks verlaat niemand deze wijk nog.
Want ja, net als elke andere Lombokker die zondag het Lombok Kade Concert zag, was ik trots op mijn wijk. En besefte ik weer dat ik zou blijven. Want het was dan ook prachtig wat er te beleven was: een concert op een ponton voor de Abel Tasmanbrug. Eerst die muziek, zeer goed passend bij de locatie en het weer. Na de rustige klassieke klanken van het Pizarro Ensemble, klonk er lekkere Franse muziek van Pierre et les Optimistes. Vooral de zonnige deuntjes van de laatste band maakten het feest compleet. De sfeer was geweldig. Al die mensen op het Muntplein en voor de Munt. Oud en jong zaten naast elkaar. Eenlingen en gezinnen. Ze praatten met elkaar. Gaven elkaar een stukje van de cake. Dansten. Deinden. Dobberden. Kletsten. Proostten met elkaar. Limonade tegen koffie. Sojamelk tegen water. Heerlijk!
Totdat ik er ineens minder ‘optimiste’ van werd.
Zul je zien, na dit succes komt er een vervolg. En daarna weer een. En ondertussen wordt het alsmaar drukker. Mensen uit de hele stad komen hiernaartoe. En ze denken: wat een gaaf concert. En als ze iets verder kijken: wat een gave wijk. Hier wil ik ook wonen. Maar ondertussen gaat er niemand meer weg. Fijn hoor, dat er nieuwbouwwijken komen aan de Groeneweg en in Oog in Al. Maar zelfs zo’n flat daar kan niet iedereen tevreden stellen. Dus besluiten mensen in Kanaleneiland te gaan wonen. Lekker dichtbij. Maar ze houden wel de huizen in Lombok heel goed in de gaten. Want stel dat er ruimte komt …
Nou ja, die ruimte komt er wel. Denk ik nu, na een paar goede nachten. En gewend aan de zon. Al zal het nog wel even duren voordat het zover is. Dan moeten eerst alle Lombokkertjes van nu overlijden. Maar omdat er veel mensen van dezelfde leeftijd gezellig oud zijn geworden, komt er in korte tijd heel veel vrij. En zo wordt de wijk in no time weer jonger. Bij het 43e Lombok Kade Concert zitten er weer veel jonge ouders met hun meedeinende kinderen. Die op hun beurt ook weer besluiten om nooit meer weg te gaan. En zo treedt de vergrijzing weer op.
Nou ja, prima toch. Het is eigenlijk ook wel mooi dat Lombok zo verandert. Zo haar eigen dynamiek heeft. Haar eigen energie. En haar eigen evenementen. Waarschijnlijk zullen er in de toekomst nog veel andere festiviteiten georganiseerd worden. Ik zie me over een tijdje al tijdens een compleet andere happening bij de J.P. Coenbrug zitten. Samen met mijn vrienden van Lombok. Dezelfde vrienden. Die hier net als ik heerlijk oud gaan worden.
