Holz Sägewerk Der Stern. Zo heette de Lombokse molen een paar uur lang. Op woensdag 13 augustus stonden de molen en het molenterrein in het teken van Duitsland. Van Duitse muziek, om precies te zijn. Dat kwam door het Ricciotti Ensemble, een orkest dat bestaat uit 40 jonge musici. Ze spelen op straat, in de gevangenis, in tehuizen, en ook bij de molen. Samen met Ellen ten Damme speelden ze hier in het kader van hun Ricciotti’s Roarin’ Berlin Tour. Een tour die draait om de Duitse hoofdstad. Daar gaan ze ook spelen, binnenkort.
Wat zal dat tegenvallen. Column van Joost Mangnus
zie ook foto-album Houtzaagmolen de Ster op FB
Wat zal dat tegenvallen. Column van Joost Mangnus
zie ook foto-album Houtzaagmolen de Ster op FB
Nee, niet voor het publiek. Die hebben ein schönes Abend. Met hübsche Musik. Maar het lijkt me voor de muzikanten zo tegenvallen. Staan ze daar een beetje voor de Brandenburger Tor te spelen, terwijl ze een week daarvoor nog bij de molen waren. Ja, zelfs vanaf de wieken mochten ze een deuntje spelen. Ik kan me niet voorstellen dat ze de Brandenburger Tor mogen beklimmen om vanaf het dak te spelen.
Misschien mag één van de muzikanten wel vanaf het dichtstbijzijnde woonhuis spelen. Maar ja, dat staat honderden meters verder. Daar is geen lol aan. Vooral als je het vergelijkt met het huis dat bij het molenterrein hoort. Dat iemand daar vanuit een open raam ging spelen, was erg gaaf.
En wat te denken van het publiek.
Tja, ik zal niet zeggen dat de Duitse toeschouwers minder leuk zijn. Maar wel anders. Heel anders. Misschien zal de sfeer er wat minder zijn, vooral als het ensemble daar ook iets later begint. Iets langer pauze neemt dan aangekondigd. En langer doorgaat. Tja, die punktlichkeit, hè. In Lombok vond iedereen het best. Zo’n leuke avond kan nooit lang genoeg zijn.
Ik ben ook wel benieuwd of de Berlijners ook zo moeten lachen om de grappen en grollen van de muzikanten. Om de woordgrapjes tussen de nummers door. Dat de Duitsers geen humor hebben, zal ik ook niet zeggen. Maar wel andere humor. Heel andere humor.
Wat ook wel wennen zal zijn, is dat die Duitsers heel goed Duits spreken. In Lombok waren de toeschouwers heel enthousiast over de manier waarop Ellen ten Damme Duitse nummers zong. Maar dat zal in Berlijn waarschijnlijk anders zijn. Er zal best wel een toeschouwer zijn die haar wijst op een foute naamval. Of een gemiste umlaut.
En dan heb ik de grootste deceptie voor de Ricciotti’s nog niet genoemd. Hun verblijfplaats. Wellicht slapen ze in Berlijn in een 4-sterren hotel. Of 5. Maar het kan nooit tippen aan waar ze in Lombok verbleven. De Parkschool. Daar overnachtten ze wel 5 nachten. En waren ze niet aan het slapen, dan oefenden ze flink. Wel 15 uur per dag, zodat ze helemaal klaar waren voor hun Berlin Tour. En weet je waar ze met zijn allen – en de fine fleur van Lombok – aten? In de molen.
Nou ja, muss ich noch mehr sagen? Tegen de combinatie molen en Parkschool kan zelfs het allersjiekste hotel niet op.
Ik hoop dat de musici goed kunnen acteren, en kunnen doen alsof ze het bij die Brandenburger Tor reuze naar hun zin hebben. Anders is het ook zo schade voor die Berliners. Zij kunnen er immers ook niets aan doen dat ze daar wonen. En dat ze er in Lombok niet bij waren. Anders hadden ze zich wel kunnen voorstellen dat de jonge muzikanten terugverlangen naar het optreden bij de molen.
Ik weet zeker dat het ensemble het volgend jaar anders gaat aanpakken. Dan beginnen ze in de Duitse hoofdstad, om vervolgens in heel Nederland te gaan spelen. Ze vertrekken dan steeds vanuit hun vaste standplaats. De Parkschool natuurlijk. De concertserie sluiten ze af met een concert bij de molen. Nou ja, doe maar vijf concerten. Met een programma dat aansluit bij onze wijk. Ofwel, wereldmuziek. Een Turkse ballade wordt afgewisseld met Marokkaanse rap. En daarna een gevoelig chanson, een Somalisch volkslied, een stukkie Tunesische rai en een vrolijk folkdansje uit Mali. Waar mogelijk zingt Ellen ten Damme in de oorspronkelijke taal van het lied. En natuurlijk zingt ze ook een Duitse schlager. Als herinnering aan vorig jaar. Aan het hoogtepunt van toen: het optreden bij de houtzaagmolen. Das war super toll!
Misschien mag één van de muzikanten wel vanaf het dichtstbijzijnde woonhuis spelen. Maar ja, dat staat honderden meters verder. Daar is geen lol aan. Vooral als je het vergelijkt met het huis dat bij het molenterrein hoort. Dat iemand daar vanuit een open raam ging spelen, was erg gaaf.
En wat te denken van het publiek.
Tja, ik zal niet zeggen dat de Duitse toeschouwers minder leuk zijn. Maar wel anders. Heel anders. Misschien zal de sfeer er wat minder zijn, vooral als het ensemble daar ook iets later begint. Iets langer pauze neemt dan aangekondigd. En langer doorgaat. Tja, die punktlichkeit, hè. In Lombok vond iedereen het best. Zo’n leuke avond kan nooit lang genoeg zijn.
Ik ben ook wel benieuwd of de Berlijners ook zo moeten lachen om de grappen en grollen van de muzikanten. Om de woordgrapjes tussen de nummers door. Dat de Duitsers geen humor hebben, zal ik ook niet zeggen. Maar wel andere humor. Heel andere humor.
Wat ook wel wennen zal zijn, is dat die Duitsers heel goed Duits spreken. In Lombok waren de toeschouwers heel enthousiast over de manier waarop Ellen ten Damme Duitse nummers zong. Maar dat zal in Berlijn waarschijnlijk anders zijn. Er zal best wel een toeschouwer zijn die haar wijst op een foute naamval. Of een gemiste umlaut.
En dan heb ik de grootste deceptie voor de Ricciotti’s nog niet genoemd. Hun verblijfplaats. Wellicht slapen ze in Berlijn in een 4-sterren hotel. Of 5. Maar het kan nooit tippen aan waar ze in Lombok verbleven. De Parkschool. Daar overnachtten ze wel 5 nachten. En waren ze niet aan het slapen, dan oefenden ze flink. Wel 15 uur per dag, zodat ze helemaal klaar waren voor hun Berlin Tour. En weet je waar ze met zijn allen – en de fine fleur van Lombok – aten? In de molen.
Nou ja, muss ich noch mehr sagen? Tegen de combinatie molen en Parkschool kan zelfs het allersjiekste hotel niet op.
Ik hoop dat de musici goed kunnen acteren, en kunnen doen alsof ze het bij die Brandenburger Tor reuze naar hun zin hebben. Anders is het ook zo schade voor die Berliners. Zij kunnen er immers ook niets aan doen dat ze daar wonen. En dat ze er in Lombok niet bij waren. Anders hadden ze zich wel kunnen voorstellen dat de jonge muzikanten terugverlangen naar het optreden bij de molen.
Ik weet zeker dat het ensemble het volgend jaar anders gaat aanpakken. Dan beginnen ze in de Duitse hoofdstad, om vervolgens in heel Nederland te gaan spelen. Ze vertrekken dan steeds vanuit hun vaste standplaats. De Parkschool natuurlijk. De concertserie sluiten ze af met een concert bij de molen. Nou ja, doe maar vijf concerten. Met een programma dat aansluit bij onze wijk. Ofwel, wereldmuziek. Een Turkse ballade wordt afgewisseld met Marokkaanse rap. En daarna een gevoelig chanson, een Somalisch volkslied, een stukkie Tunesische rai en een vrolijk folkdansje uit Mali. Waar mogelijk zingt Ellen ten Damme in de oorspronkelijke taal van het lied. En natuurlijk zingt ze ook een Duitse schlager. Als herinnering aan vorig jaar. Aan het hoogtepunt van toen: het optreden bij de houtzaagmolen. Das war super toll!
