Op 20 september is het zover: dan wordt 's middags Jos Bours' roman De jongens van het Glaspaleis gepresenteerd door Uitgeverij TIC te Maastricht en wel in de Cereolfabriek (die pas een week later officieel haar poorten zal openen). Jos Bours woont in Lombok en liet zich voor dit boek inspireren door waargebeurde feiten o.a. uit zijn Limburgse jeugd en door zijn fantasie. Hieronder meer over het boek:
Een Limburgs dorpje aan het begin van de vijftiger jaren. Drie broertjes komen in een nachtmerrie terecht als hun vader plotseling overlijdt en moeder kort daarna haar eigen dodenadvertentie in de krant zet.
Jote, Nate en Miele zijn dan 6, 5 en 2 jaar.
Onmiddellijk grijpt de familie van de moeder in. De jongetjes worden tijdens een familieberaad onder ooms en tantes verdeeld, van hun bed gelicht en meegenomen.
We volgen de verweesde broertjes en hun grillige ontwikkeling binnen een gesloten katholieke enclave in de mijnstreek. Waar ze hun weg moeten vinden tussen merkwaardige, soms aardige, soms boosaardige, maar immer onberekenbare volwassenen met hun codes en taboes.
Als de moeder daadwerkelijk sterft, haalt Jote onmiddellijk zijn broers terug in het ouderlijk huis. Daar ontstaat een raadselachtige mannelijk samenlevingsverband dat geen stand meer houdt als Miele op een zomermiddag een vrouw ‘die niet van hier is’ het huis binnenbrengt.
Wat begint als een realistisch, smartelijk maar humorvol verteld verhaal ontwikkelt zich tot een innerlijke zwerftocht vol magische elementen. Met op de achtergrond de (snel veranderende) sociale omgeving van de Limburgse mijnstreek. Symbool daarvoor is het Glaspaleis.
Jote, Nate en Miele zijn dan 6, 5 en 2 jaar.
Onmiddellijk grijpt de familie van de moeder in. De jongetjes worden tijdens een familieberaad onder ooms en tantes verdeeld, van hun bed gelicht en meegenomen.
We volgen de verweesde broertjes en hun grillige ontwikkeling binnen een gesloten katholieke enclave in de mijnstreek. Waar ze hun weg moeten vinden tussen merkwaardige, soms aardige, soms boosaardige, maar immer onberekenbare volwassenen met hun codes en taboes.
Als de moeder daadwerkelijk sterft, haalt Jote onmiddellijk zijn broers terug in het ouderlijk huis. Daar ontstaat een raadselachtige mannelijk samenlevingsverband dat geen stand meer houdt als Miele op een zomermiddag een vrouw ‘die niet van hier is’ het huis binnenbrengt.
Wat begint als een realistisch, smartelijk maar humorvol verteld verhaal ontwikkelt zich tot een innerlijke zwerftocht vol magische elementen. Met op de achtergrond de (snel veranderende) sociale omgeving van de Limburgse mijnstreek. Symbool daarvoor is het Glaspaleis.
