Het schijnt dat Pharrell Williams woensdagochtend weer in Lombok was. Nog geen 9 uur nadat hij een geweldig concert had gegeven in het Ziggo Dome. In die concerthal zal hij mijn vrouw en mij wel niet gezien hebben, twee hoog achteraan. Maar het kan best zijn dat hij ons wel gevoeld heeft. Vibraties en zo. En dat hij dacht: Lombok is in the house. En nog moe van het optreden en de afterparty slenterde hij de volgende morgen over de Leidseweg en de J.P. Coenstraat. Om vervolgens te gaan zitten op het Muntplein. Net als twee jaar geleden. Column van Joost Mangnus
En opnieuw zag Pharrell wat geluk is. Dat is Lombok. Je vraagt je toch af hoe het in hemelsnaam kan dat Groningen de gelukkigste stad van Nederland is. Groningen. Een stad dat geen Lombok heeft. Dat geen wijk heeft met al die gelukkige en lachende mensen. Groningen kan alleen als eerste eindigen als de gemiddelde Utrechter buiten Lombok een ontzettende chagrijn is.
Binnen Lombok zijn we super gelukkig. Dat blijkt altijd weer als ik door Lombok woon. Al die vriendelijke mensen die me toelachen. De oudere vrouw met de rollator. De Marokkaanse mannen bij het dialoogbankje. De Turkse man die buiten Kopi Susu een sigaretje aan het roken is. De gesluierde vrouw uit Somalië. Het Surinaamse meisje met de vlechtjes. De overbuurman met zijn volle MCD-tassen. De moeders bij de kinderopvang. De vaders met hun bakfietsen. Ja, zelfs de hangjongeren bij de bushalte in het Molenpark. Iedereen zie ik lachen.
En dat lijkt alleen maar meer te worden. Toen wij hier zes jaar geleden gingen wonen, viel de vriendelijkheid me al op. Ik voelde me meteen op mijn gemak bij de aardige woorden, fijne knikjes en mooie glimlachen. Ruim drie jaar geleden werd dat ineens meer. Tijdens mijn wandelingen door de wijk werd ik overstelpt door de hartelijke goedendags, omhoogstaande duimen, glimlachen van oor tot oor en andere blijken van vriendelijkheid. Weer een jaar later schijnt Pharrell Williams hier voor de eerste keer geweest te zijn.
Ach, je weet hoe het gaat. Positief nieuws verspreidt zich snel. Allesomvattende positiviteit gaat de grenzen over. Zelfs de oceanen. En zo schijnt Pharrell Williams over Lombok gehoord te hebben. De toch al geboren positivo wilde dit geluk zelf wel eens ervaren en pakte het eerste beste vliegtuig naar Schiphol. Daar pakte hij de trein, en binnen een half uur was hij in het centrum van geluk. Urenlang schijnt hij op een toen nog houten bankje van het Muntplein te hebben gezeten. Ik heb hem toen niet herkend. Wel viel me de donkere man op wiens hoofd bijna helemaal verstopt was in de capuchon van zijn hoody. Hij keek op, waarna ik zijn wel heel brede glimlach zag. Eerst dacht ik dat hij om mij lachte. Maar al snel wist ik beter. Ik herinner me nog hoe hij na zijn blik snel een notitieblokje pakte.
Het geluk van die dagen heeft de zanger zeker meegekregen. Dat blijkt ook wel uit het nummer dat hij toen schreef. Maar hij was al dik een half jaar weg toen de wijk nog gelukkiger leek te worden. Tijdens mijn loopjes door leuk Lombok zie ik de afgelopen 16 maanden nog meer glimlachen, twinkelende oogjes, spontaan gezwaai en traantjes van geluk dan daarvoor. Het is alsof ik tussen engelen loop, hoog in de wolken. Maar nee hoor, ik loop gewoon in mijn wijk, samen met mijn trouwe reisgezellen. De oudste ruim 3 jaar, de jongste al weer 16 maanden. Gezellig zitten ze samen in de buggy die ik altijd meeneem tijdens mijn wandelingen. Gezellig met zijn drietjes teruglachen naar al die vriendelijke mensen hier. Gezellig tussen het geluk.
Omdat er dinsdag op zijn minst twee Lombokkers aanwezig waren in de Ziggo Dome, voelde Pharrell Williams dat geluk opnieuw. En dus zat hij er woensdag weer, op het Barcelonabankje. Zelf heb ik hem net gemist. Maar het schijnt dat hij er wel zat toen een half uur later mijn vrouw voorbij liep, terwijl ze de twee liefsten van Lombok voortduwde. Eentje herkende hij nog van twee jaar geleden, toen hij samen met pappa op stap was. Wat was die leuk geworden. En dan dat lieve jongere zusje. Wat een geluk in één buggy. Pharrell keek de twee nog lang na. Op zijn gezicht verscheen een glimlach die nog breder was dan twee jaar daarvoor. Meteen pakte hij weer zijn notitieblokje en begon hij met het schrijven van een nieuw lied.
Happier.
Binnen Lombok zijn we super gelukkig. Dat blijkt altijd weer als ik door Lombok woon. Al die vriendelijke mensen die me toelachen. De oudere vrouw met de rollator. De Marokkaanse mannen bij het dialoogbankje. De Turkse man die buiten Kopi Susu een sigaretje aan het roken is. De gesluierde vrouw uit Somalië. Het Surinaamse meisje met de vlechtjes. De overbuurman met zijn volle MCD-tassen. De moeders bij de kinderopvang. De vaders met hun bakfietsen. Ja, zelfs de hangjongeren bij de bushalte in het Molenpark. Iedereen zie ik lachen.
En dat lijkt alleen maar meer te worden. Toen wij hier zes jaar geleden gingen wonen, viel de vriendelijkheid me al op. Ik voelde me meteen op mijn gemak bij de aardige woorden, fijne knikjes en mooie glimlachen. Ruim drie jaar geleden werd dat ineens meer. Tijdens mijn wandelingen door de wijk werd ik overstelpt door de hartelijke goedendags, omhoogstaande duimen, glimlachen van oor tot oor en andere blijken van vriendelijkheid. Weer een jaar later schijnt Pharrell Williams hier voor de eerste keer geweest te zijn.
Ach, je weet hoe het gaat. Positief nieuws verspreidt zich snel. Allesomvattende positiviteit gaat de grenzen over. Zelfs de oceanen. En zo schijnt Pharrell Williams over Lombok gehoord te hebben. De toch al geboren positivo wilde dit geluk zelf wel eens ervaren en pakte het eerste beste vliegtuig naar Schiphol. Daar pakte hij de trein, en binnen een half uur was hij in het centrum van geluk. Urenlang schijnt hij op een toen nog houten bankje van het Muntplein te hebben gezeten. Ik heb hem toen niet herkend. Wel viel me de donkere man op wiens hoofd bijna helemaal verstopt was in de capuchon van zijn hoody. Hij keek op, waarna ik zijn wel heel brede glimlach zag. Eerst dacht ik dat hij om mij lachte. Maar al snel wist ik beter. Ik herinner me nog hoe hij na zijn blik snel een notitieblokje pakte.
Het geluk van die dagen heeft de zanger zeker meegekregen. Dat blijkt ook wel uit het nummer dat hij toen schreef. Maar hij was al dik een half jaar weg toen de wijk nog gelukkiger leek te worden. Tijdens mijn loopjes door leuk Lombok zie ik de afgelopen 16 maanden nog meer glimlachen, twinkelende oogjes, spontaan gezwaai en traantjes van geluk dan daarvoor. Het is alsof ik tussen engelen loop, hoog in de wolken. Maar nee hoor, ik loop gewoon in mijn wijk, samen met mijn trouwe reisgezellen. De oudste ruim 3 jaar, de jongste al weer 16 maanden. Gezellig zitten ze samen in de buggy die ik altijd meeneem tijdens mijn wandelingen. Gezellig met zijn drietjes teruglachen naar al die vriendelijke mensen hier. Gezellig tussen het geluk.
Omdat er dinsdag op zijn minst twee Lombokkers aanwezig waren in de Ziggo Dome, voelde Pharrell Williams dat geluk opnieuw. En dus zat hij er woensdag weer, op het Barcelonabankje. Zelf heb ik hem net gemist. Maar het schijnt dat hij er wel zat toen een half uur later mijn vrouw voorbij liep, terwijl ze de twee liefsten van Lombok voortduwde. Eentje herkende hij nog van twee jaar geleden, toen hij samen met pappa op stap was. Wat was die leuk geworden. En dan dat lieve jongere zusje. Wat een geluk in één buggy. Pharrell keek de twee nog lang na. Op zijn gezicht verscheen een glimlach die nog breder was dan twee jaar daarvoor. Meteen pakte hij weer zijn notitieblokje en begon hij met het schrijven van een nieuw lied.
Happier.
