Nadat ik het nieuws over het overlijden van Nelson Mandela hoorde, was ik even stil. Verdrietig. Zoals zovelen. Wiens held is hij niet? Wie viel niet voor deze charismatische hoeder van gelijkheid en verzoening? Van de man die geen rancune leek te hebben? Daarna stroomde mijn hoofd vol met gedachten aan deze grote Zuid-Afrikaan. En koppelde ik hem automatisch aan mijn wijk. Ik vroeg me af wat hij van Lombok had gevonden, met al die verschillende culturen. Terwijl ik die vraag stelde, wist ik het antwoord al. “Om vrij te zijn gaat het niet zozeer om los te komen van de kettingen waarmee je vast zit”, zei Mandela ooit, “maar om te leven op een manier die anderen respecteert en de vrijheid van anderen vergroot.” Column van Joost Mangnus
Nou, met dat respecteren zit het wel goed, dacht ik. Met al die mensen uit verschillende windstreken die naast elkaar leven. Maar hier wrong meteen iets. Mandela staat immers voor meer. Hij wil niet alleen dat mensen naast elkaar leven, maar ook met elkaar. Bij elkaar. Wat dat betreft kan er nog wel wat verbeterd worden in deze wijk. Van een volledige integratie is hier immers geen sprake. Er zijn duidelijk goede en minder goede straten in Lombok. Met rijke en minder rijke mensen. En veel bevolkingsgroepen zitten toch bij elkaar in dezelfde straten. Dat zie je ook aan de winkels in de Kanaalstraat. Bij de ene groentewinkel vind je vooral Marokkanen. Bij een andere Turken. En dan zijn er nog cafés waar vooral autochtonen komen. Echt veel gemengd wordt er niet. En dat is toch jammer. Door meer te integreren, kunnen we nog meer uit de wijk halen. Voor elkaar betekenen.
Nou ja, zoals je merkt was ik gegrepen door de woorden van Mandela. Ik weet dat die integratie niet zomaar kan. Maar dat wil niet zeggen dat het onmogelijk is. Om weer de Nobelprijswinnaar te citeren: “Het lijkt altijd onmogelijk tot het is verwezenlijkt.”
Dat er veel mogelijk is, blijkt wel uit enkele goede voorbeelden in de wijk. Neem bijvoorbeeld Persepolis, de supermarkt waar je alle bevolkingsgroepen terug vindt. Kopi Susu, waar steeds meer Turken en Marokkanen komen. En dan is er nog de Parkschool, dat meer en meer een afspiegeling is van de wijk. En dat is heel belangrijk: “Onderwijs is het machtigste wapen dat je kan gebruiken om de wereld te veranderen."
Het mooiste voorbeeld van verregaande integratie is echter een bankje. En wel het bankje op het minipleintje tussen de Abel Tasmanstraat, de J.P. Coenstraat en de Kanaalstraat. Je weet wel, dat zeshoekige bankje, waarop in zes talen dialoog staat. Dat bankje waar bij goed weer veel mensen zitten. Van allerlei culturen, en leeftijden. Ze praten wat. Of ze zwijgen gebroederlijk samen. Of ze luisteren naar de gitaar die een van hen heeft meegenomen. Of ze nu praten of niet, ze zitten altijd schouder aan schouder. Dat verbroedert. Alsof het een bankje van Mandela is.
Omdat dit bankje zo bij hem past, is het misschien een goed idee om dit nog naamloze pleintje naar deze apartheidsstrijder te noemen. Al had dat van hem niet gehoeven, denk ik. Hij was niet alleen een voorbeeld en een verbinder, maar ook een bescheiden man. Bij wie het niet om hemzelf ging, maar eerder om de mensen. De saamhorigheid. Verzoening. En de dialoog aangaan.
Voor mij staat het bankje in ieder geval symbool voor hem. En symbool van een verregaande integratie in Lombok. Zodat de wijk en vooral haar mensen nog beter met elkaar overweg kunnen. En het hier nog leuker wordt. De eerste stappen zijn in ieder geval gezet. Maar we zijn er nog lang niet. Mandela zei het al: “Na het beklimmen van een grote heuvel ontdek je dat er nog meer heuvels te beklimmen zijn.” Laten we met zijn allen de wandelschoenen aandoen en er voor gaan.
Nou ja, zoals je merkt was ik gegrepen door de woorden van Mandela. Ik weet dat die integratie niet zomaar kan. Maar dat wil niet zeggen dat het onmogelijk is. Om weer de Nobelprijswinnaar te citeren: “Het lijkt altijd onmogelijk tot het is verwezenlijkt.”
Dat er veel mogelijk is, blijkt wel uit enkele goede voorbeelden in de wijk. Neem bijvoorbeeld Persepolis, de supermarkt waar je alle bevolkingsgroepen terug vindt. Kopi Susu, waar steeds meer Turken en Marokkanen komen. En dan is er nog de Parkschool, dat meer en meer een afspiegeling is van de wijk. En dat is heel belangrijk: “Onderwijs is het machtigste wapen dat je kan gebruiken om de wereld te veranderen."
Het mooiste voorbeeld van verregaande integratie is echter een bankje. En wel het bankje op het minipleintje tussen de Abel Tasmanstraat, de J.P. Coenstraat en de Kanaalstraat. Je weet wel, dat zeshoekige bankje, waarop in zes talen dialoog staat. Dat bankje waar bij goed weer veel mensen zitten. Van allerlei culturen, en leeftijden. Ze praten wat. Of ze zwijgen gebroederlijk samen. Of ze luisteren naar de gitaar die een van hen heeft meegenomen. Of ze nu praten of niet, ze zitten altijd schouder aan schouder. Dat verbroedert. Alsof het een bankje van Mandela is.
Omdat dit bankje zo bij hem past, is het misschien een goed idee om dit nog naamloze pleintje naar deze apartheidsstrijder te noemen. Al had dat van hem niet gehoeven, denk ik. Hij was niet alleen een voorbeeld en een verbinder, maar ook een bescheiden man. Bij wie het niet om hemzelf ging, maar eerder om de mensen. De saamhorigheid. Verzoening. En de dialoog aangaan.
Voor mij staat het bankje in ieder geval symbool voor hem. En symbool van een verregaande integratie in Lombok. Zodat de wijk en vooral haar mensen nog beter met elkaar overweg kunnen. En het hier nog leuker wordt. De eerste stappen zijn in ieder geval gezet. Maar we zijn er nog lang niet. Mandela zei het al: “Na het beklimmen van een grote heuvel ontdek je dat er nog meer heuvels te beklimmen zijn.” Laten we met zijn allen de wandelschoenen aandoen en er voor gaan.
