Mexico en Venetië hebben meer met elkaar gemeen dan je zou denken. Het belangrijkste wat deze locaties gemeen hebben is Lombok. Of beter gezegd, passie uit Lombok. Van twee verschillende Lombokkers. De ene is verknocht aan het Midden-Amerikaanse land. De ander aan de Noord-Italiaanse stad. Die ander, dat ben ik. Maar dat had je waarschijnlijk al geraden. Lees verder
Die ene is Joris Linssen. Joris is waarschijnlijk wel de beroemdste levende Lombokker. Ook al is hij er niet geboren. Maar dat maakt niet uit. Als Wikipedia zegt dat je in Lombok woont, ben je iemand. Dan kun je al niet meer stuk bij mij. Wat voor stomme programma’s je ook maakt. Pardon, dat is wat sterk uitgedrukt. Maar echt veel had ik niet met de programma’s ‘Hello Goodbye’ en ‘Showroom’. Dat ‘Hello Goodbye’ vond ik te veel gericht op emotie. Een beetje tranentrekkerij. En ik dacht geen behoefte te hebben aan allerlei rare types in de Showroom. Maar verder vond ik Joris best prima hoor. Zolang hij bij Lombok hoorde, vond ik alles best. Dan kijk ik toch níet naar zijn programma’s, zo dacht ik tot vorige week.
Nu vind ik hem nog meer prima. Meer dan prima eigenlijk. En denk ik dat ik die programma’s bij nader inzien maar eens goed moet volgen. Kan toch wel eens heel goede televisie zijn. Dat ik Joris nu boeiender vindt, komt door de documentaire ‘Met jou heb ik geleerd’ die ik tijdens het Nederlands Filmfestival zag. Deze documentaire volgt de reis van Joris en zijn groep Caramba door hun geliefde Mexico. Uit alles wat hij daar doet, zegt en voelt, blijkt zijn passie voor Mexico.
Ik moest meteen denken aan mijn passie voor Venetië. Dat is mijn tweede thuis, net zoals Mexico dat bij Joris is. We blijken meer gemeen te hebben. Zoals zijn Utrechtse huis in het teken staat van dat Midden-Amerikaanse land, is er in ons huis veel van Venetië terug te vinden. En beide hebben we een vrouw die gelukkig meegaat in onze passie, en ook een fan van onze favoriete locatie is geworden.
Natuurlijk zijn er ook verschillen. Waar ik het liefste doelloos door Venetië drentel, had Joris in de documentaire duidelijk een missie. Hij wilde met zijn band Mexicaanse muziek spelen bij zijn grote favorieten en voorbeelden (of ze nog leven of niet). En ook wilde hij veel andere Mexicanen plezieren met zijn muziek. Hoe anders ben ik. Ik zie me zelf niet met een orkestje langs de plekken van de Venetiaanse componist Verdi gaan. Of met een schildergroep naar de plekken van mijn favoriete schilder Carpaccio. Ik zoek in Venetië liever niemand op, en loop het liefste maar wat rond. En als ik toevallig op plekken stuit waar Verdi of Carpaccio zijn geweest, is dat mooi meegenomen.
Maar wat we samen hebben, is de passie. En passie heeft hij. Iemand die zo mooi over zijn favoriete land kan vertellen, moet wel mooie programma’s maken. Ik hoop dat ik mijn passie voor Venetië ook zo kan overbrengen. Wat hij voor zijn tweede vaderland voelde, was voor mij heel herkenbaar. Dat hij zich vanuit Lombok vol passie voorbereidt voor zijn reis, herken ik ook wel. Er is immers geen betere wijk denkbaar om naar iets toe te werken. Je voorbereiden doe je immers het beste vanuit een plek waar je je thuis voelt. Waar je leeft met passie. Een plek waar alle werelden dichtbij zijn. Zodat de stap van Lombok naar Venetië en Mexico eigenlijk niet zo groot is. Hoe ik deze stap noem? Lombetico.
Joost Mangnus
Nu vind ik hem nog meer prima. Meer dan prima eigenlijk. En denk ik dat ik die programma’s bij nader inzien maar eens goed moet volgen. Kan toch wel eens heel goede televisie zijn. Dat ik Joris nu boeiender vindt, komt door de documentaire ‘Met jou heb ik geleerd’ die ik tijdens het Nederlands Filmfestival zag. Deze documentaire volgt de reis van Joris en zijn groep Caramba door hun geliefde Mexico. Uit alles wat hij daar doet, zegt en voelt, blijkt zijn passie voor Mexico.
Ik moest meteen denken aan mijn passie voor Venetië. Dat is mijn tweede thuis, net zoals Mexico dat bij Joris is. We blijken meer gemeen te hebben. Zoals zijn Utrechtse huis in het teken staat van dat Midden-Amerikaanse land, is er in ons huis veel van Venetië terug te vinden. En beide hebben we een vrouw die gelukkig meegaat in onze passie, en ook een fan van onze favoriete locatie is geworden.
Natuurlijk zijn er ook verschillen. Waar ik het liefste doelloos door Venetië drentel, had Joris in de documentaire duidelijk een missie. Hij wilde met zijn band Mexicaanse muziek spelen bij zijn grote favorieten en voorbeelden (of ze nog leven of niet). En ook wilde hij veel andere Mexicanen plezieren met zijn muziek. Hoe anders ben ik. Ik zie me zelf niet met een orkestje langs de plekken van de Venetiaanse componist Verdi gaan. Of met een schildergroep naar de plekken van mijn favoriete schilder Carpaccio. Ik zoek in Venetië liever niemand op, en loop het liefste maar wat rond. En als ik toevallig op plekken stuit waar Verdi of Carpaccio zijn geweest, is dat mooi meegenomen.
Maar wat we samen hebben, is de passie. En passie heeft hij. Iemand die zo mooi over zijn favoriete land kan vertellen, moet wel mooie programma’s maken. Ik hoop dat ik mijn passie voor Venetië ook zo kan overbrengen. Wat hij voor zijn tweede vaderland voelde, was voor mij heel herkenbaar. Dat hij zich vanuit Lombok vol passie voorbereidt voor zijn reis, herken ik ook wel. Er is immers geen betere wijk denkbaar om naar iets toe te werken. Je voorbereiden doe je immers het beste vanuit een plek waar je je thuis voelt. Waar je leeft met passie. Een plek waar alle werelden dichtbij zijn. Zodat de stap van Lombok naar Venetië en Mexico eigenlijk niet zo groot is. Hoe ik deze stap noem? Lombetico.
Joost Mangnus
