Als je de gemiddelde Lombokker vraagt of er na 7 april nog iets gebeurd is, zal hij of zij zeggen: koningin Maxima is hier geweest. Ja, koning Willem Alexander was er op 30 mei ook bij, maar vergeleken met zijn vrouw leek hij meer op een lakei. Een koninklijke lakei, dat wel. Het korte Lombokfeestje draaide echter vooral om Maxima. Ze straalde. Ik geef toe, dat doet ze meestal wel. Maar ik had de indruk dat ze daar in de Kanaalstraat meer straalde dan anders. En meer dan elders. Tijdens haar – nou vooruit, hun – Koningstour door Nederland leek ze hier wel het meest uitgelaten. Wat wil je met zo’n wijk.
Lees verder
Lees verder
En dan te bedenken dat Maxima hier nog meer had kunnen stralen. Ze had hier heel - ik zeg héééél - blij kunnen worden. Misschien maar goed dat dat niet is gebeurd. Ze zou wel heel afwezig zijn geweest bij de rest van de Koningstour. Dan had ze er op al die andere dagen door het land wel heel ongeïnteresseerd uitgezien. Niet dat ze dat zou zijn geweest, hoor. Ze was gewoon nog helemaal stil van dat ene moment. Toen ze het liefste van Lombok zag.
Ik heb er nog een foto van. Dat Maxima mij en mijn vrouw in de ogen kijkt en naar ons zwaait. Misschien was het toevallig. Maar misschien herkende ze me nog – van een jaar of 4 geleden, toen ik haar hier in de wijk mijn eerste boek mocht geven. Misschien had ze nog naar mij toe willen lopen om te zeggen dat ze had genoten van dat verhaal over de deurwachtertjes. Maar ja, het protocol liet het niet toe. Of anders Willem Alexander niet, die immers weet hoe het hoort bij koninklijke bezoekjes: zwaaien en alleen praten met mensen die door de RVD zijn gecheckt. En dat was ik niet. Mijn vrouw ook niet. En het liefste van Lombok al helemaal niet.
Had Maxima het maar aangedurfd om van het protocol af te wijken. Als ze naar mij was gelopen had ze automatisch onze dochter gezien. 10 dagen oud was ze toen. Zo pril, maar al zo lief. Die mooie, donkere haartjes. Dat prachtige koppie. Die rust die ze uitstraalde. Dat kleine geluk. Een blik op haar, en de zon had meteen kunnen stoppen met schijnen. Maxima zou zo stralen dat ander licht niet meer nodig was.
Voor Maxima zou dit het hoogtepunt zijn geworden van haar wandeling van Lombok. En misschien wel van de hele Koningstour. Voor de liefste van Lombok had het weinig uitgemaakt. Nu sliep ze gewoon door in de draagzak, en dat had ze vast ook blijven doen. En haar ouders vonden het ook wel best zo. Het idee dat ze met hun dochter naar de koningin toe konden, was al heel mooi. Hun dochter … wat een geluk dat ze haar hadden.
En ze waren al zo verwend met hun zoontje, hun eerste Lombokkertje. De titel ‘Liefste van Lombok’ moet zijn zusje dan ook met hem delen. Toen Maxima door de wijk liep, was hij 21 maanden oud. Hij was niet in Kanaalstraat deze dag. Nee, hij was lekker aan het spelen bij de kinderopvang. Dan had de koningin maar niet op donderdag moeten komen.
Inmiddels is hij al weer 2 jaar geworden. Hij is al helemaal gewend aan zijn lieve zusje. En aan zijn nieuwe leventje als grote broer. Ook zijn pappa is helemaal gewend. Nu de pappadag weer in ere is hersteld, en hij met zijn twee kinders al in Kopi Susu is geweest, voelt alles weer heel vertrouwd. Heeft hij weer rust gevonden. En is het weer tijd om te schrijven.
Over Kopi Susu gesproken. Jammer dat dit cultureel dagcafé niet opgenomen was in het Lombok-programma van de Koningstour. Het café is natuurlijk wel de leukste plek van Lombok. Als dat café wel op het programma had gestaan, waren mijn vrouw en ik daar zeker naartoe gegaan op 30 mei, samen met de liefste van Lombok. Het zou geweldig geweest zijn om daar Maxima te hebben gezien. Voor haar zelf misschien niet. En ook voor de rest van Nederland is het goed dat dit niet was gebeurd. Nadat ze de liefste in het leukste van Lombok zou hebben gezien, had ze de rest van de Koningstour vast gecanceld. Mooier dan dit kon het niet worden.
Ik heb er nog een foto van. Dat Maxima mij en mijn vrouw in de ogen kijkt en naar ons zwaait. Misschien was het toevallig. Maar misschien herkende ze me nog – van een jaar of 4 geleden, toen ik haar hier in de wijk mijn eerste boek mocht geven. Misschien had ze nog naar mij toe willen lopen om te zeggen dat ze had genoten van dat verhaal over de deurwachtertjes. Maar ja, het protocol liet het niet toe. Of anders Willem Alexander niet, die immers weet hoe het hoort bij koninklijke bezoekjes: zwaaien en alleen praten met mensen die door de RVD zijn gecheckt. En dat was ik niet. Mijn vrouw ook niet. En het liefste van Lombok al helemaal niet.
Had Maxima het maar aangedurfd om van het protocol af te wijken. Als ze naar mij was gelopen had ze automatisch onze dochter gezien. 10 dagen oud was ze toen. Zo pril, maar al zo lief. Die mooie, donkere haartjes. Dat prachtige koppie. Die rust die ze uitstraalde. Dat kleine geluk. Een blik op haar, en de zon had meteen kunnen stoppen met schijnen. Maxima zou zo stralen dat ander licht niet meer nodig was.
Voor Maxima zou dit het hoogtepunt zijn geworden van haar wandeling van Lombok. En misschien wel van de hele Koningstour. Voor de liefste van Lombok had het weinig uitgemaakt. Nu sliep ze gewoon door in de draagzak, en dat had ze vast ook blijven doen. En haar ouders vonden het ook wel best zo. Het idee dat ze met hun dochter naar de koningin toe konden, was al heel mooi. Hun dochter … wat een geluk dat ze haar hadden.
En ze waren al zo verwend met hun zoontje, hun eerste Lombokkertje. De titel ‘Liefste van Lombok’ moet zijn zusje dan ook met hem delen. Toen Maxima door de wijk liep, was hij 21 maanden oud. Hij was niet in Kanaalstraat deze dag. Nee, hij was lekker aan het spelen bij de kinderopvang. Dan had de koningin maar niet op donderdag moeten komen.
Inmiddels is hij al weer 2 jaar geworden. Hij is al helemaal gewend aan zijn lieve zusje. En aan zijn nieuwe leventje als grote broer. Ook zijn pappa is helemaal gewend. Nu de pappadag weer in ere is hersteld, en hij met zijn twee kinders al in Kopi Susu is geweest, voelt alles weer heel vertrouwd. Heeft hij weer rust gevonden. En is het weer tijd om te schrijven.
Over Kopi Susu gesproken. Jammer dat dit cultureel dagcafé niet opgenomen was in het Lombok-programma van de Koningstour. Het café is natuurlijk wel de leukste plek van Lombok. Als dat café wel op het programma had gestaan, waren mijn vrouw en ik daar zeker naartoe gegaan op 30 mei, samen met de liefste van Lombok. Het zou geweldig geweest zijn om daar Maxima te hebben gezien. Voor haar zelf misschien niet. En ook voor de rest van Nederland is het goed dat dit niet was gebeurd. Nadat ze de liefste in het leukste van Lombok zou hebben gezien, had ze de rest van de Koningstour vast gecanceld. Mooier dan dit kon het niet worden.
