Niet dat ik plannen heb, hoor. Maar stel dat ik, om wat voor reden dan ook … omdat de Lombokkertjes het hier toch niet zo naar hun zin hebben. De medewerkers van Kopi Susu me niet meer kunnen zien. De bewoners me uitlachen om mijn veels te optimistische schrijfsels. Of erger, beschimpen. Wegjagen. Ja, stel dat ik daardoor … ja, ik kan het me ook niet voorstellen, maar het leven is onvoorspelbaar. De bal is rond. De puck is plat. Een ongeluk zit in een klein hoekje. En tja, er is altijd wel een kans dat iets onwaarschijnlijks gebeurd. Al is het maar een kans van 0,0001%. En die kans is er nu dus ook. Column van Joost Mangnus

Ach meiske, ach lieve dochter. Donderdag von’k het kei gaaf om je in je carnavalskloffie te zien. En wa leuk dagge bij d’n kinderopvang carnaval ging vieren. Da deed m’n Brabantse hart goed. Ja, dat kredde in ieder geval hier in Utrecht mee. Nu da taaltje van het Zuiden nog.

Begrep me nie verkeerd. Daggu over een tijdje Utrechts praat, vin'k zo errug nog nie. Kanaalstraat op zijn Utrechts vin’k nog wel geinig klinken. Kunaooolstraooot. Maar dan op z'n Utrechts, zeg maar. Column Joost Mangnus

Lastig hoor, dat goede voorbeeld geven. Steeds maar opletten dat je je goed gedraagt. Want die kleintjes nemen alles van je over. Voor dat je het weet, zit de ene in zijn neus te peuteren. Zit de ander ook zonder zijn flesje een boertje te laten. Of zeggen ze allebei: shit. En dat kan natuurlijk niet. Ga maar na, zitten we tijdens onze jemdag gezellig bij Kopi Susu, zegt zo’n  zo'n klein, liefje meisje als onze dochter ineens 'shit'. Dat is hetzelfde als een operazangeres die plotseling grunge gaat zingen. Ja, dat is even lachen, maar al snel komt de schaamte. En durf ik een maand niet meer naar mijn favoriete dagcafé te gaan. Column Joost Mangnus

Natuurlijk wil ik ook dat er een verkeerstunnel onder het Westplein komt. Alleen zo kun je er een echt plein van maken. Maar wat veel belangrijker is: het wordt dan veel veiliger in de wijk. Het Westplein is nu immers best wel gevaarlijk, met die onoverzichtelijke stroom aan auto’s, fietsers en voetgangers uit verschillende richtingen.
Een tunnel onder dit plein lost veel op. Alleen zie ik dan wel één nadeel. Ik weet niet of de twee Lombokkertjes Westpleinklaar zijn. Column Joost Mangnus

De Stichting Sterremolen is, met als stichtingsdatum 28 juli 1988, een relatief jonge stichting. Ondanks de bescheiden leeftijd van de stichting is er toch, in zeven dozen, een archief van zekere omvang ontstaan. In dat archief kwam ik de Zeemeeuw tegen. Het waterschap Lauwerpolder wordt opgericht in 1879. Nieuw, op de zee gewonnen, land ten noorden van Uithuizen wordt droog gehouden door poldermolen De Zeemeeuw. Het is een molen met zowel zelfzwichting als zelfkruiïng. Typisch Gronings.
Column van Piet van Os, molenaar bij Houtzaagmolen de Ster

Run je een bakkerij, patisserie, lunchroom of viswinkel in Lombok, en wil je meer klandizie? Vraag dan ons oudste Lombokkertje eens langs te komen. Laat hem het aller-, allerlekkerste proeven. Als hij het heerlijk vindt – en dat is al snel als het om brood, gebak of vis gaat – dan klinkt al snel in uw zaak een enthousiast "Ook lekker!".
 Als u daarmee uw omzet niet verhoogt, weet ik het niet meer.
Dat onze oudste kleine heel goed kan aanprijzen, bleek onlangs bij Vlaai & Ko, op de hoek van de Kanaalstraat en Damstraat. Column van Joost Mangnus

Een van de vakantiebestemmingen waar ik nog graag een keer naar toe wil, is het Indonesische eiland Lombok. Volgens mij is de naamgever van mijn wijk heel bijzonder. Dat kan bijna niet anders met zo'n naam. Graag wil ik daar de stranden zien, die tot de mooiste van de wereld behoren. Maar ook wil ik graag de ruige bergen beklimmen en de bijzondere dieren zien. En mijn Indonesische vrienden ontmoeten. De vrienden van de Sasak-gemeenschap. Ofwel de Kommunitas Sasak. Kortweg, KS. Column van Joost Mangnus

Pappadag.
Ja, ook ik vind het een rare term voor de doordeweekse dag die ik thuis ben voor de kinderen. Elke dag is immers pappadag. Ik ben 24/7 pappa. En daar ben ik heel blij om.
Pappa's die echt een pappadag hebben zijn gescheiden en hebben een of rare regeling getroffen. Of ze snijden zondags het vlees. De andere dagen van de week werken ze zo hard dat ze geen tijd voor hun kroost hebben.
Zo'n pappa ben ik echt niet. Column van Joost Mangnus

Baal je van deze kwakkelwinter? Hoop je dat het nu echt gaat vriezen? En dat je weer kunt schaatsen op het Merwedekanaal? Helaas, dat gaat niet gebeuren. Nu niet, straks niet en nooit niet. Als ik het bordje bij de Abel Tasmanbrug moet geloven.

En waarom zou ik dat niet doen? Ik heb de bordjes bij huizen, monumenten en andere speciale plekken nooit op een foutje kunnen betrappen. Column van Joost Mangnus

Nu is het gedaan met je vrijheid.
Eén kind is nog wel makkelijk te doen. Maar met zo'n tweede ben je echt gebonden aan huis. Maak je buiten je huis weinig meer mee. En zit uitgaan er al helemaal niet meer in.
Hoorde ik.
En ja, nu de kleine meid een half jaar oud is, moet ik eerlijk zeggen:
Welnee. Ik maak juist heel veel mee.
Dankzij de duobuggy.

Geluidjes maakt het jongste Lombokkertje  volop. Al heel snel deed ze dat eigenlijk al. En dan niet alleen veel gelach en af en toe een flinke huil. Maar ook andere geluiden. Eh eh eh, bijvoorbeeld. Veel kirretjes. En andere klankjes die niet te beschrijven zijn. Als zij nu al zo met haar stem bezig is, wordt dat later nog wat. Ze wordt vast een pratertje. Net als haar broer. Dat belooft veel voor het avondeten. Mamma en pappa kunnen hun stembanden sparen. Als de twee op school zijn, ja, dan kunnen mijn vrouw en ik lekker kletsen. Maar aan tafel komen we er niet meer bovenuit. Column van Joost Mangnus

Omdat ‘Liefs uit Lombok!’ het 5e boek is van Joost Mangnus, leek het Wendy Kremer van Parkhuis Lombok leuk om een raamtentoonstelling te wijden aan dit nieuwe boek. Op de ruiten van het Parkhuis zijn nu korte fragmenten te zien uit zes columns van het afgelopen jaar. Deze fragmenten zijn aangevuld met tekeningen van de schrijver. Parkhuis Lombok vind je op de J.P. Coenstraat 5. De columns worden gepubliceerd op de buurtwebsite Lombox.nl: columns

Net als in de voorgaande vier jaren heeft Joost Mangnus ook in 2013 veel columns over Lombok geschreven. Dit is immers een wijk waarover hij kan blijven schrijven. Er gebeurt altijd wel iets. En anders zijn daar nog zijn kinderen, de Lombokkertjes. Door hen leert hij weer anders kijken naar wat er speelt.
Wat hij in 2013 heeft geschreven, kun je nu lezen in ‘Liefs uit Lombok!’, zijn 5e boek over Lombok. Het bestaat uit twee delen: Het Lombok Alfabet, met teksten over de wijk, en Het Lombokkertje Alfabet, met teksten over hoe de Lombokkertjes hier leven. En dan vooral het jongste Lombokkertje dat in 2013 is geboren.
Het boek kost € 10,- (exclusief verzendkosten). Interesse? Stuur een mail naar [email protected].

In alle jaaroverzichten van 2013 zag je wel de vele rellen en relletjes terug. Zwarte Piet, Anouk, Geert Wilders, alles werd weer naar boven gehaald. Zo ontstond een zeurderig beeld van 2013. Waarin bijna niets goed was gegaan, En dat is jammer. 2013 was in veel opzichten een goed jaar. Neem nu de abdicatie. Dat verliep toch zonder heel soepel. Ook op lokaal niveau is het vaak heel goed gegaan. Bijvoorbeeld in mijn woonplaats Utrecht. Die stad verdient veel complimenten. En heus niet omdat Aleid Wolfsen geen burgemeester meer is. Column van Joost Mangnus

27 jaar was ik toen ik languit op de grond voor de TV lag om geen seconde te missen van de live-beelden. Nelson Mandela, die mijn hele leven lang in de gevangenis had gezeten, kon nu elk moment door de poorten van de Victor Verster Prison zijn vrijheid tegemoet lopen.
27 jaar eerder, toen ik nog niet kon praten, zei Mandela tijdens het Rivonia-proces dat hij hoopte te leven om zijn ideaal verwezenlijkt te zien, maar dat hij desnoods bereid was voor zijn ideaal te sterven. Toen ik dagelijks heuvelaf naar de kleuterschool huppelde en thuis een slaapkamer vol teddyberen had, liep Mandela een blijvende oogbeschading op door de weerkaatsing van het felle zonlicht in de kalkgroeve op Robbeneiland en was zijn cel 2,4 bij 2,1 meter. Toen ik leerde lezen en schrijven, mocht hij slechts eens per half jaar een brief ontvangen.
Blog van Endie van Binsbergen

Dit is het jaar van mijn fiets. Nou ja, ik had die fiets eind vorig jaar al gekocht. Maar toen reed ik er niet op.  Ik was bang dat hij gejat zou worden. Zo'n dure, mooie, nieuwe fiets.


Maar ja, dan had ik net zo goed geen fiets kunnen kopen. En wie jat er nou een oranje fiets. Met de naam en het logo van mijn bedrijf. Dan val je als dief wel erg op. Dus besloot ik begin van dit jaar toch maar te rijden op mijn prachtige oranje fiets. 

Mijn pof, zoals ik deze ook wel liefkozend noemde. In het begin.
 Column van Joost Mangnus

Zielsgelukkig is hij nog steeds als bewoner van de Utrechtse multiculturele wijk Lombok. Maar nu niet meer alleen met zijn vriendin (inmiddels vrouw), maar ook met twee kleine 'Lombokkertjes': zijn dochtertje van 7 maanden en zoontje van twee," schrijft Diane Hoekstra vandaag in het AD.
Aanleiding voor het interview is het uitkomen van alweer het vijfde boek van

Nadat ik het nieuws over het overlijden van Nelson Mandela hoorde, was ik even stil. Verdrietig. Zoals zovelen. Wiens held is hij niet? Wie viel niet voor deze charismatische hoeder van gelijkheid en verzoening? Van de man die geen rancune leek te hebben? Daarna stroomde mijn hoofd vol met gedachten aan deze grote Zuid-Afrikaan. En koppelde ik hem automatisch aan mijn wijk. Ik vroeg me af wat hij van Lombok had gevonden, met al die verschillende culturen. Terwijl ik die vraag stelde, wist ik het antwoord al. “Om vrij te zijn gaat het niet zozeer om los te komen van de kettingen waarmee je vast zit”, zei Mandela ooit, “maar om te leven op een manier die anderen respecteert en de vrijheid van anderen vergroot.” Column van Joost Mangnus

Wim is weer thuis. Nou ja, bijna thuis. Het standbeeld van Wim Sonneveld staat immers niet in het geboortehuis aan de J.P. Coenstraat, maar een tiental meters verder. Op de hoek met de Vleutenseweg en de Johannes Camphuyssstraat. Eerst stond het beeld in Oog in Al bij de Sonneveldschool, die afgebroken werd. Daarna kreeg het een plaatsje bij de Stadsschouwburg, ter ere van de musical over zijn leven die er in première ging. En nu staat het in Lombok, in de wijk waar hij geboren is. Column van Joost Mangnus

Al eerder liet de organisatie van de Tour de France weten dat deze ronde 2015 in Utrecht start. Vandaag werd bekend gemaakt welke route de renners dan rijden. Ze beginnen nog wel in de buurt van Lombok. Op 4 juli 2015 begint en eindigt de lange ‘proloog’ bij de Jaarbeurs. Maar Lombok zelf wordt niet aangedaan. Ook de dag erna niet, als de renners vanaf de Jaarbeurs beginnen met de eerste etappe. Ze rijden dan wel onder de Domtoren. Ook leuk natuurlijk. Maar het is geen Lombok. En ook geen Leidseweg. Een gemiste kans. Jammer voor die miljoenen kijkers dat ze Lombok niet kunnen. Laat dan dat rode asfalt op de Leidseweg maar helemaal zitten. Aldus Joost Mangnus